ən azından overthink etmirlər. çox qısqanıram onları. düşünməkdən qaçmaq üçün sosial mediaya girəndə heç nə məni cəlb etmir. onlarsa internetsiz belə öz aləmlərində əylənirlər. xüsusilə şahmat oynayanlar; ilahi, sadə bir mat etmə fürsətini uzadaraq oyunun ləzzətini çıxarmaları mənə o qədər fərqli gəlir ki.
söz tapmacası oynayanlara isə sanki bədahətən inad, həvəs, səbr verilib. mən kənardan izləyəndə bəzən doğru cavabı deməmək üçün özümü zor saxlayıram, çünki bilirəm ki, cavabı desəm, onların o axtarışdakı həvəsi yarıda qalacaq. bəzən öz-özümə mərc edirəm ki, görəsən neçə dəqiqəyə tapacaq? axır ki, tapanda ətrafa atdığı azca qürurlu və "hər şey yerindədirmi" tipli anlıq yoxlama baxışı mənim "sevincli" gözlərimə dəyəndə gözlərimi qaçırıram. halbuki, o kiçik baxışı nəzərdən qaçırmayan, onlara daim inanan və dəstəkləyən, eləcə də "mübarizələrini" görəndə elə məhz mən idim.
candy crush oynayanların həmişə əlaqəsiz rəngi seçməsindən əlavə, olduqları səviyyələr məni çaşdırır. bu gün yanımdakı xalanın 551-ci səviyyədə olduğunu heç gözləmirdim. bu tip oyunlara, sadə fəaliyyətlərə belə özlərini verən insanların həyatı mənə çox maraqlı gəlir. onların boş görünən fəaliyyətlərdən belə həzz almaqları, bəlkə də mənim arzuladığım o sakit, düşüncəsiz həyata olan kiçik bir həsrətdir. -*
